Mitologie starożytne uważały wilka, duże drapieżne zwierzę, prowadzące wędrowny tryb życia, polujące dniem i nocą, widzące w ciemności, którego oczy w nocy „świecą“, za symbol nienasyconej żarłoczności i żądzy krwi. Mówiono, że jego brzuch jest grobem człowieka, a rozwarta paszcza – bramą piekielną. Pojawienie się wilka i jego wycie uważano za złą wróżbę, zapowiedź nieszczęścia. Podobnie jak pies, był przewodnikiem dusz zmarłych zmierzających do królestwa podziemi. Wierzono, że samo wymówienie nazwy zwierzęcia może je sprowadzić. W mitologii grecko-rzymskiej wilk był poświęcony Marsowi, patronowi wiosny i opiekunowi pasterzy i ich stad. Matka Apollina, Leto, by zmylić prześladującą ją Herę (zazdrosną o Zeusa), przybrała postać wilczycy i przebiegła w dwanaście dni drogę z kraju Hiperbojerów do Delos. Założyciele Rzymu, bliźnięta Romulus i Remus, dzieci westalki i boga Marsa, wykarmione zostały przez wilczycę.